Beldenin tarihçesi hakkında yazılı kaynak mevcut olmayıp; beldede yerleşimin 550-600 yıl öncelerine kadar dayandığı belde merkezi olan Duroğlu’na ise ilk yerleşen ailenin Tirebolu İlçesi’nden Duroğlu’na yerleştiği ve Duroğlu adının da buradan aldığı söylenmektedir. Duroğlu Merkez’e yerleşimden önce çevre köylerde, Alınca-Paya-Barçaçakırlı gibi köylerde halk yaşamakta özellikle eski nüfus kayıtlarında Paya geçmektedir. Homurlu Mahallesi için, Giresun Kırsalı’nın tarihi yapısı adı altındaki bir kitapta Homurlu’nun Emürlü Köyü olarak isminin geçti tamamı ile bir Türk Köyü olduğu yazılmaktadır. Ayrıca bu kitapta kadı sicillerinden de anlaşıldığı üzere burada Rumlarında yaşadığı görülmüştür. Bu köyde (1486 yılları) bir cami, iki adet değirmen oluşu bu köyde yaşayan belirli bir halkın olduğu anlaşılmaktadır. Şebinkarahisar Vilayet olduğu Giresun ve Homurlu Kıranbaşı mevkiinden geçen Yavşan mevkiinde aynı yolun devamı olan, kesme taşlarla döşenmiş kervan yolu sahil ile Anadolu üzerine ticaret yolunun olduğu varsayımı güçlendirmekte, Yavşan mevkiinde bulunan tarihi kemer köprünün de bunu doğrular vaziyette günümüze kadar geldiği görülmektedir.
Bu yolun kullanımdan sonra bugün mevcut olan Dereli-Giresun Karayolu’nun tam karşısında tamamı insan emeği ile yapılmış ilk karayolu hala kullanılmaktadır. Bu yörede yaşayan halk geçimini tarım ve hayvancılıkla sağlıyor, yaz aylarında geniş otlakları olan yaylalara çıkıyorlardı. Günümüzdeki gibi ulaşım araçlarının olmayışı halkın uzun ve yorucu olan yolculuklarında, hayvanlarının ve kendilerinin dinlenmeleri için konaklama yerlerine ihtiyaç duyulduğundan her iki mahallede şuanda hiçbir kalıntısı bulunmayan hanlar kurulmuştur. Bu konaklama için bulunan hanlar nedeniyle Duroğlu Merkez’e, çevre köyler tarafından Hanyanı imside kullanılmıştır. Konacık Mahallesi’nde Yüksek Kahve yanında bulunan hanın yanına Değirmendere üzerinde bir un değirmenin kurulması ve ihtiyaçtan dolayı yanına küçük bir dinlenme yeri olarak çay ve özellikle kahvenin daha ilgi gördüğü dönemlerde kahve içilen ve toplantı yeri haline gelen Kahvehane açılmış ve burası uzun yıllar Cimiden’in Yeri olarak kalmıştır. 1938 yılında ilkokul binası yapılmış, Keşap Paya Köyü İlkokulu olarak öğrenimine devam etmiştir. Tarla ve sulak bir arazi olan Duroğlu içinde yerleşim yavaş yavaş başlamış, halk çevre köylerden merkeze inerek yaşayıp, yapılaşmaya başlamıştır.
Daha sonra 1970 yılında II. Kademe (ortaokul) açılarak öğretime başlamış ve 1977 yılında ilk yapılan ilkokul binası yılılarak, yerine bugünkü I. Kademe bina yapılmıştır.
Ulaşım olarak 1648 yılında yapılan eski stabilize Homurlu Mahalle yolu yerine, bugün kullanılan Şebinkarahisar-Dereli-Giresun Devlet Karayolu 1975 yılında açılarak, 1977 yılında asfaltlanıp günümüze kadar kullanılmaktadır.
Beldemizde bulunan sağlık ocağı 1968 yılında açılmış, beldemize ve çevrede bulunan 15 köye sağlık alanında bir doktor, dört ebe hemşire, bir şoför, iki hizmetli ve bir sekreter ile dokuz personelle hizmet vermeye çalışmaktadır. Beldemizde sağlık konusunda sağlık ocağı ilk müdahalenin yapılacağı bir donanıma sahip olup, acil ileri durumdaki vakalar için ulaşımın yakın olduğu Giresun Merkez’e nakli çözüme ulaşılmaktadır.
Geçiminin %99 tarım olan beldemizde üreticiye destek amacı ile, 1929 yılında Konacık Tarım Kredi Kooperatifi kurulmuş; 1967 yılında ise şuanda hizmet vermiş olduğu binası yapılmış, bir müdür ve bir memur ile çalışmalarına devam etmektedir.
Beldemizde haberleşme hizmetleri ilk 1960-1961 yıllarında bir şahsın pul bedeli karşılığında acenteliği şeklinde başlayıp daha sonra bir memurun atanması ile resmi bir kurum olmuş, önce manyatlı telefon başlamış köy tüzel kişiliği tarafından ilk hizmet binasında 1500 abonelik otomatik görüşme yapılabilecek santral kurulmuş. Daha sonra bu abone sayısı 2500’e çıkmıştır. Belediye hizmet binası alt katında hizmetine devam etmektedir. Belde merkezinde ve mahallelerinde hemen hemen her evde telefon bulunmaktadır.
Halkımızın okuma yazma oranı %99’dur. Bu %1 oran ise yaşı 50’nin üstünde olan kişilerdir. Eğitime önem verilmekte, kız ve erkek çocukları ayırmaksızın her çocuğun okuması ailelerin hedefleri arasında görülmektedir. Ekonomik olarak fındık üretimine bağlı olan gelirin, ailede miras bölüşümü nedeniyle azalması bireyleri ya eğitime ya da diğer kentlere göçe zorlamaktadır. Hemen hemen her ailede yurt dışında ya da il dışında yaşayan gurbetçileri bulunmaktadır. Bu gurbetçilerimiz tarafından, merkezi Almanya’nın Oberhausen şehrinde “Giresun-Duroğlu ve Çevre Köyleri Sosyal Yardımlaşma ve Kültür Derneği” adı altında kurulan derneğimiz, beldemizin sorunlarını takip etmekte gurbetçilerimizle beldemiz arasında koordinasyonlu bir şekilde sorunları çözüm getirmeye çalışmaktadırlar.
Beldemiz de ulaşım 17 km uzaklıkta bulunan şehir merkezine Taşıyıcılar Kooperatifi’ne bağlı bulunan 19 araçla aralıksız sürdürülmekte, ulaşım sorunu yaşanmamaktadır. Beldemiz çevresinde bulunan konumunda oluşu haftanın bir günü kurulan pazar yerine gelip, halkın ihtiyaçlarının karşılandığı yer durumundadır. Bu köylere ulaşım her gün dolmuş seferleri ile yapılmaktadır. Temel geçim kaynağı olan fındığın dışında halk kendi ihtiyacı kadar mısır, sebze ve meyve üretmekte, güz yetiştiriciliğine başlanmış yeni yeni kivi ağaçları dikilmiştir. Az sayıda ise arıcılık yapılmakta, ekonomik bir yekün oluşturmamaktadır.
Beldemizde evlenmeler öncesi görücü usulü olurken, günümüzde artık eş seçimlerine aileler karışmamakta. Evlenecek gençler kendi seçimlerini yapmaktadır. Evlenme yaşı kızlarda 22, erkeklerde ise ortalama 26’dır. Düğünler kentsel evlenmeye dönüşmüş, beldede bulunan düğün salonunda ya da Giresun Merkez’de bulunan diğer salonlarda yapılmakta. Ancak geçmişinden kalan ve hala devam eden kına geceleri düğünlerin ayrı bir özelliğini ve güzelliğini yansıtmaktadır. Özellikle bu kına gecelerinde kız ve erkek evlerinde bol çeşitli yemekler hazırlanır, komşuluk ve dayanışmanın en güzel örneğini sunarak gelen misafirlere sofralar hazırlanıp ikramlar yapılır. Genelde davul, zurna çalınır ve bu davul zurna ile misafirler karşılanır. Bu olaya “Konak” adı verilir. Evliliklerde masraflar her iki aile tarafından karşılanır ve çiftlerin yeni ev kurmasında ekonomik imkânları ölçüsünde yardım ederler.
